Tarihi İpek Yolu üzerinde bulunan, ortasından uluslararası karayolu geçen bir ilçe…

Birçok ilde bile Ticaret ve Sanayi Odası yokken, 1965 yılında açılan ticaret merkezi bir ilçe.

2000’li yıllara kadar her yıl binlerce insanı mesire alanlarındaki çadırlarda ağırlayan, kalkınan zengin bir ilçe.

Pasinler Ovası bir Türkiye’nin tahıl, ayçiçeği, patates, pancarını karşılayan tarım ilçesi.

Hayvancılık en önemli geçim kaynaklarından olan ve yurt dışına canlı hayvan gönderen hayvancılık merkezi.

Türklerin Anadolu’ya açılan kapısı… 1048 Pasinler Savaşlarının yapıldığı kahramanlık destanlarının yazıldığı ruhu barındıran Anadolu kasabası…

Ağaları, beyleri ünlü, büyük şehirlerde selamı söylenerek senetsiz, sepetsiz alış-veriş yapılabilen, marka bir ilçe…

Bu özellikleri ile övündüğümüz Hasankale, şimdilerde adeta savaştan çıkmış bir harabeye döndü.

Göreve gelen hükümetlere en yüksek oyu veren ama hak ettiği hizmeti alamayan bir ilçe…

Yaklaşık 30 yıldan beri tek bir çivi çakılmayan, kaderine terk edilmiş, bahtsız bir ilçe…

AFGANLILAR ERZURUMLU GENCİ BIÇAKLADI

Bırakın Oltu’yu, Horasan’ı, Karayazı’nın, Tekman’ın gerisinde kalmış bir ilçe…

Geçim kaynaklarından tarım, her yıl geriye gitmiş, ektiğinin karşılığını alamayan üreticisi perişan olmuş gariban ilçe…

Hayvan sayısı 150 bin baş hayvandan 40 bine kadar gerileyen, ağalıktan marabalığa layık görülen bir ilçe…

Nitelikli ve kaliteli göç veren, niteliksiz göç alarak sosyolojik yapısı bozulan, tefecilere teslim edilmiş bir ilçe.

Tarihi Pasinler Kalesi, alemcilere mesken olmuş ve yıkık dökük bir hal almış, geceleri naralar yükselen evliyalar otağı bir ilçe.

Göreve gelen yöneticilerin yalnız cebini ve makamını düşündüğü bir ilçe…

Parsel, parsel satılmış, yok olmuş bir ilçe..

Kısacası sahipsiz Hasankale…