Yol Hali- Nazan Bekiroğlu

Yol… Bazen amaca ulaşmak için gidilen mesafe, bazen amaçsızca bir kayboluş isteği. Bazen meşakkatli, bazen keyifli. Her şeye hazırlıklı olup hiçbir şeye şaşırmamayı öğrenmek lazım. Yol halidir bu… Ne ile karşılaşılacağı belli olmaz. Bir görülen diğerini kolay kolay tutmaz. Yolda her şey farklıdır, birbirine eş olamaz, yaşanılan hayatlar misali.
Şu an oturduğum sıralardan yıllar önce başarıyla kalkan Nazan Bekiroğlu da denemeleriyle bizi bir yolculuğa çıkarıyor. Bu yolda herkesle karşılaşıyor okuyucu, biraz olsun hasret gideriyor onlarla; Safiye Erol’dan Cemil Meriç’e, Dostoyevski’den Tolstoy’a, Âdem’den Havva’ya… Haliyle diyar diyar dolaşıyoruz dur durak bilmeden, yorulmadan; Çanakkale’den Ağrı’ya, Kudüs’ten Tiflis’e, Troya’dan Trabzon’a…
Yol bu her şey karşımıza çıkabilir dedik ya, birdenbire bir hayvana rastlıyoruz. Zavallı, sahipsiz bir hayvana… Açlığına, susuzluğuna tanık oluyoruz. Anlatamadığı acısına, anlayamadığımız şikâyetine… Onunla birlikte dönüp bir vicdan muhasebesi yapmamız gerektiğinin farkına varıyoruz. ‘İnsanın insana, insanın hayvana, insanın bir dal parçasına şuurlu zulmünü anlayamayan ben, iyilik karşısındaki komikleşen bağlılığıyla Budala Prens Mişkin’e yöneltilen eleştiriyi üstüme alacaktım sonra: “Ama dostum siz dünyanın cennet olmasını istiyorsunuz”. Doğru. Çünkü aslen oralıyım. Yoksa böyle acı çekmezdim.’
Yol devam ediyor ve biraz dinlenmek gerektiğini anlıyoruz. Önce bir ağacın altına girip soluklanmaya niyetleniyoruz. Dönüp baktığımızda karşımızda koskoca bir apartman görüyoruz. Durup kulak verdiğimizde bu apartmanın bize bir şeyler anlattığını işitiyoruz. Bu şehrin ilk apartmanıymış. Belliydi zaten sesindeki buğudan eskilerden bahsedeceği. Şöyle diyor: ‘Hepsi de bahçeli evlerin arasında kendime yer açtığımda. İlk darbeyi bir erik ağacı aldı. Henüz fidandı. Bahardı. Boylu boyunca yere yıkıldığında yattığı yerde günlerce çiçek açtı. Can suyu damarlarına kadar yürümüştü. Hayat bu, içinde kaldı.’ Ağaç aramaktan vazgeçiyoruz ve yolumuza devam ediyoruz umutsuzca. İçimizdeki hayatla…
Yolda iklimden iklime, güzelden çirkine, aktan karaya, ırmaktan çöle koşuyoruz. Baştan biliyorduk, bile bile talip olmuştuk bu yola. Nazan Bekiroğlu’nun kaleminden bazen bir çocuk masumiyeti, bazen bir genç kız asiliği, bazen bir yetişkin olgunluğu, bazen de bir ihtiyar hüznü akıyordu. Bu akan mürekkep gözümüzdeki yaşa dönüşünce de ‘ e yol hali bu’ demekten başka çare kalmıyor. ‘Bileğimdeki yaşam bağı kopmak üzere, saçlarımın arası kum sızısı. Ağzım dilim, gözüm kulağım kum dolu. Yeni yeni anladım bir ırmakta akıyorum zannederken çöl olduğumu.’
Bu yola aşinaydım. Dirhem dirhem tatmıştım bu yolun güzelliklerini, zorluklarını her Pazar günü bir gazete kokusuyla. O da güzeldi ama bu yola topyekûn çıkmak gerekirmiş, ardı sıra yaşamak daha da lezzetliymiş. Şimdi anladım. Yolda olmanın sevinciyle ya da hüznüyle okumak gerekirmiş. Sonunda isyanla, belki de umutsuz bir kabullenmeyle.‘Emniyet kemerim takılı değil. Karşıdan karşıya da dikkatli geçmiyorum. Kısa sürmeyecek bilirim, anlık değil bu. Yol hali bu, gidip de dönmüyorum. Ben çok mutsuzum da farkında değilim galiba. Siz kalın, ben gidiyorum.’
Her kitap bir yol. Her yol bir deneyim. Bu yol da bitti işte… Ne mutlu bu yollardan cebine hiç olmazsa bir taş atabilenlere… Atamayanlara ise daha uzun yollara gitmek için yeni hazırlıklar yapmak kalacak. Önce ceplerindeki delikleri onaracaklar bir bir, oradan düşme ihtimalini ortadan kaldırmak için. Sonra yeni yolların başka başka halleri olabileceğini, bunlara ne olursa olsun yenilmemek gerektiğini beyinlerine nakşedecekler. Sonra da…

AFGANLILAR ERZURUMLU GENCİ BIÇAKLADI